Morgen is vandaag.

afgelopen maandag hebben wij onze vriendin begraven.

29 jaar lang lief en leed hebben we gedeeld.
Het begon op het moment dat we in de zomer samen met onze mannen mee gingen naar Zeeland, op de vrachtwagen. Gezellig. Mobiele telefoons bestonden nog niet dus we hadden  contact via de mobilofoon, het bakje.
We gingen koffie drinken, een patatje eten en kwamen tot de conclusie dat we dezelfde hobhy deelden. Handwerken.
We spraken met nog een collega af en hadden vele gezellige avonden. Die tot diep in de nacht duurden.

Tot de zomer van 1991. Lenie was zwanger van haar lieve dochter Ilona. We hadden gezamenlijk vakantie, dus spraken we af om gezellig op pad te gaan.
We gaan naar Giethoorn. Haar man belt, goh, zullen we met 1 auto gaan? Het is september, ik weet net dat ik zwanger ben van onze dochter. Dus ik vraag, passen er zes mensen in jullie auto?

Het begin van een nog inniger vriendschap.
De jaren erna zagen we elkaar zeker twee keer per week, je kwam om hier met onze meiden te zwemmen. Onze mannen werken nog steeds samen.
Inmiddels niet meer op de wagen, maar samen op kantoor.

Veel lief, maar ook leed hebben we gedeeld. Je was een stuk van mijn leven.
Je was nog jong, in de kracht van je leven. Tot je vijf weken geleden in het ziekenhuis terecht kwam. Je kwam er niet meer uit. Je hebt de strijd verloren. 56 jaar ben je geworden.

Je laat je man en kind achter.
 Ik wil je steeds  bellen, even dit vertellen, even dat zeggen.
Dat kan dus nooit meer.

Morgen is vandaag.
De titel van mijn bericht. Leef vandaag, morgen kun je er zomaar niet meer zijn.

Liefs Marianne.